Merhaba!

" Yaşamına dokunduğum birçok insan bana ilk geldiğinde yaşadığı ya da yaşamakta olduğu acıyı yalnız kendinin yaşadığını zannederek gelir. Oysa acı yaşam deneyimleri her yerdedir ve inanamayacağınız kadar çok insanın yüreğinin derinliklerinde gizlidir. Hepimizin içinde bir yaralı çocuk var. Çocuklar çok çabuk yaralandıklarından ve de çok çabuk öğrendiklerinden acıyı ve hüznü de çabucak öğrenirler. Çocukluğumuzun ıslak betona benzediği söylenir hep, üzerine dokunanların izi kalır. İşte kişiliğimiz ve gelecek yaşantımız, kendimize dair kurgularımız da böyle başlar. Sevgiyi hak ettiğimizi, değerli olduğumuzu, başardığımızı öğrenirken bir yandan da çaresizliği, değersizliği, yetersizliği v.s öğreniriz. Olumlu ve olumsuz anı havuzlarımız vardır hepimizin. Eyvallah. Yeter ki, olaylara özgü yaşadığımız çaresizlik, başarısızlık gibi olumsuzlukları kendimize dair olumsuz benlik algısına dönüştürüp hayatımızın geri kalanını “ben çaresiz bir insanım, ne yapsam faydası yok”, “ben yetersizim, beceremem ki, en iyisi denemeyeyim” gibi kaçınma davranışlarıyla yaşamayalım ya da nasıl olsa çaresizim diye alkole sarılmak, olanı unutmak için farklı takıntılara başvurmak gibi dikkat dağıtıcı yanlış stratejilere başvurmayalım."

Psikolog Zeynep Yalçınkaya